Να με προσέχεις 2...Έρωτας με την πρώτη ματιά

Πόσες φορές στην ζωή μας είπαμε, ώπα, δεν πάει άλλο με όλη αυτή την ρουτίνα, με όλη αυτή την καθημερινή κόλαση, βαρέθηκα. Εκεί που έχεις πάρει την απόφαση να τα παρατήσεις όλα και να ζήσεις το όνειρο σου, ξαφνικά οι τύψεις  έρχονται να σε κατακλύσουν και νιώθεις να πνίγεσαι. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σε εμένα, νιώθω ότι πνίγομαι, νιώθω ότι ασφυκτιώ αλλά δεν υπάρχει πουθενά μια διέξοδος να βγω, ένα χέρι να πιαστώ και να σωθώ.


Από μικρός ζούσα μέσα στα πλούτη, τα είχα όλα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ελάχιστους φίλους, ποτέ δεν γνώρισα την πραγματική διασκέδαση, δεν κάθισα ποτέ ως τρελός έφηβος μέχρι το πρωί έξω από το σπίτι πίνοντας και κάνοντας τρέλες όπως έκαναν τότε τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Το μόνο που έβλεπα ήταν αριθμούς να ξεπηδούν μέσα από τετράδια, βιβλία, ακόμα και οι συζητήσεις μου περιστρέφονταν γύρω από  τους αριθμούς και αυτό γιατί από την  μέρα που γεννήθηκα το μέλλον μου είχε προκαθοριστεί καθώς προοριζόμουνα να διοικήσω την εταιρεία του πατέρα μου. Ποτέ δεν με ρώτησαν τι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα, τι ήταν αυτό που εμένα γέμιζε, με αποτέλεσμα στην ηλικία των 28 χρονών, με πολλά πτυχία πάνω στα οικονομικά και στο μάνατζμεντ,  τώρα  επάξια  να είμαι αντιπρόεδρος στην εταιρεία του πατέρα μου. Φυσικά η θέση δεν μου χαρίστηκε ούτε στο ελάχιστο, ξεκίνησα από πολύ χαμηλά και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερα να φτάσω πολύ ψηλά γιατί δεν ήθελα με κανένα τρόπο να απογοητεύσω τον πατέρα μου, το μόνο που ήθελα ήταν να νιώθει περήφανος για τον γιο του.


Τα συναισθηματικά μου είναι πιο μαύρα και από την μαύρη τρύπα. Έχω στο ενεργητικό μου μόνο μία σχέση, η οποία κράτησε 3 χρόνια αλλά χωρίσαμε άδοξα αφού με απατούσε με τον οικονομικό διευθυντή της εταιρείας. Δεν μπορώ να πω ότι πληγώθηκα και πολύ, γιατί πολύ απλά δεν ήμουν ποτέ αυτό που λέμε τρελά ερωτευμένος, απλά ένιωθα καλά, ένιωθα μια σιγουριά. Αυτή η σχέση όμως είχε σαν αποτέλεσμα να με κάνει να χάσω και την λίγη εμπιστοσύνη που είχα στις γυναίκες. Από τότε δεν έκανα καμιά άλλη σχέση, αν και θα μπορούσα να έχω όποια γυναίκα ήθελα και λεφτά αρκετά είχα και σε εμφάνιση άσχημο δεν με λες, αλλά δεν μου αρέσουν καθόλου οι εφήμερες σχέσεις, θέλω να νιώσω κάποια στιγμή αυτό που λέμε καρδιοχτύπι με τη πρώτη ματιά, την απόλυτη ολοκλήρωση της ψυχής, να νιώσω για μια φορά ότι ζω έστω και λίγο και εγώ πραγματικά. Το ξέρω ότι είμαι πολύ ρομαντικός για την εποχή μου, αλλά δεν θα προδώσω για κανέναν και για τίποτα τα πιστεύω μου και τις αντιλήψεις μου. Μια συνάντηση  πριν τρεις μέρες ήρθε και τα άλλαξε όλα, μια συνάντηση που έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου δυνατά.


Καθώς καθόμουν στο γραφείο μου και ετοίμαζα κάτι τελευταίες εκκρεμότητες για το επαγγελματικό μου ταξίδι, συνειδητοποίησα ότι μου λείπει ένας κρίσιμος φάκελος, χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να κλείσω την δουλειά.  Έψαξα παντού, έκανα το γραφείο μου φύλλο και φτερό αλλά τίποτα, ώσπου θυμήθηκα ότι το είχα δώσει σε αυτή την άχρηστη την γραμματέα μου, την Ρόζαλι. Δεν λέω πολλή όμορφη γυναίκα και με φλερτάρει σχεδόν ασύστολα θα μπορούσα να πω, άλλο κάνω τον αδιάφορο γιατί πολύ απλά το μυαλό και η εξυπνάδα έχουν πάρει μόνιμη άδεια από πάνω της.  Αν δεν ήταν ο πατέρας μου γνωστός με τον πατέρα της, θα σου έλεγα εγώ αν θα την προσλαμβάναμε, αυτή η κοπέλα ούτε μια δουλειά της προκοπής δεν μπορεί να κάνει, σκέτο της λες, γλυκό καφέ σου φέρνει για τέτοια εξυπνάδα μιλάμε. Ευτυχώς είναι καλή στους προϋπολογισμούς και αυτό διορθώνει κάπως την όλη κατάσταση.  Άρχισα να την παίρνω τηλέφωνο στο κινητό αλλά και στο σπίτι όμως κανένας δεν απαντούσε, έτσι πήρα την απόφαση να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω στο σπίτι τους να την βρω. Ήταν βέβαια περασμένη η ώρα αλλά δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα άλλο από την στιγμή που χωρίς αυτόν τον φάκελο δεν θα μπορούσα να κλείσω την δουλειά.


Μόλις έφτασα σπίτι της, χτύπησα το κουδούνι και μια γυναικεία, γλυκιά φωνή ακούστηκε από μέσα, αυτή η φωνή σίγουρα δεν ήταν της Ρόζαλι.


- Ποιος είναι?, ρώτησε κάπως τρομαγμένα μια κοπέλα από μέσα. Λογικό τέτοια ώρα μόνο οι βρικόλακες και τα φαντάσματα κυκλοφορούν στους δρόμους.


- Συγγνώμη που ενοχλώ τέτοια ώρα αλλά θα ήθελα να μιλήσω στην Ρόζαλι, μήπως είναι μέσα?, ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.


Τότε ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και ένας πραγματικός άγγελος εμφανίστηκε μπροστά μου. Μια κοπέλα με όμορφα, καλλίγραμμα πόδια, υπέροχο σώμα που το τόνιζε ιδιαίτερα το τιραντένιο μπλουζάκι της, σαρκώδη χείλη που ήθελες να τα φιλήσεις σαν τρελός αλλά αυτό που σου έκοβε την ανάσα και ήθελες να χαθείς μέσα τους, ήταν τα καστανά, μεγάλα της μάτια.  Αυτά τα μάτια ανέδυαν μια ιδιαίτερη ζεστασιά που δεν μπορούσες με τίποτα να τους αντισταθείς. Την παρατηρούσα που με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω  ξεροκαταπίνοντας και αυτό μπορούσα να πω ότι τόνισε ιδιαίτερα τον ανδρικό εγωισμό μου.


- Συγγνώμη δεσποινίς μου, είσαστε καλά?, ρώτησα αφού τόση ώρα δεν είχε πάρει ούτε μια ανάσα.


- Ναι ναι, ποιος την ζητά παρακαλώ?, αποκρίθηκε ευγενικά με αυτή την γλυκιά φωνή της.


- Ο προϊστάμενος της, Έντουαρντ Κάλλεν, απάντησα και την είδα για κάποια στιγμή να γουρλώνει τα μάτια της αλλά  πολύ γρήγορα βρήκε ξανά την αυτοκυριαρχία της. Αυτές οι παιδικές εκφράσεις που έπαιρνε το προσωπάκι της με τρέλαιναν αλλά έπρεπε να δείξω αυτοσυγκράτηση και σοβαρότητα.


- Και τι την θέλετε την αδερφή μου, τέτοια ώρα? Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη βέβαια., είπε και τότε μου ήρθε το εγκεφαλικό. Αυτό το πλάσμα, αδερφή με την κακιά μάγισσα? Αποκλείεται!!


- Δεν γίνεστε αδιάκριτη, αντιθέτως είναι δικό μου παράπτωμα που σας ενοχλώ τέτοια ώρα αλλά η αδερφή σας έχει ένα φάκελο πολύ κρίσιμο για την δουλειά μου. Αύριο βλέπετε φεύγω επαγγελματικό ταξίδι και τον χρειάζομαι. Της τηλεφώνησα αρκετές φορές αλλά δεν μου απαντούσε και έτσι πήρα το θάρρος να έρθω εδώ., είπα ειλικρινέστατα.


- Ξέρετε η αδερφή μου δεν είναι εδώ αλλά αν θέλετε θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω εγώ., είπε με ένα γλυκό χαμόγελο που με έκανε να σαστίσω.


- Ναι βέβαια, αν δεν σας κάνει κόπο. Θα σας ήμουν υπόχρεος, ξέρετε είναι πολύ  σημαντικός για εμένα.


- Μην το συζητάτε, πώς είναι ο φάκελος που χρειάζεστε?


- Είναι κόκκινος και γράφει επάνω υπόθεση DEXTER…


- Θα προσπαθήσω να τον βρω, θα θέλατε εντωμεταξύ να περάσετε μέσα στο σπίτι για μην κάθεστε στο κατώφλι?, μου πρότεινε ευγενικά κάνοντας μου χώρο να περάσω. Περνώντας από δίπλα της, το άρωμα της με κατέκλυσε και όλες μου οι αισθήσεις ακόμα και οι πιο κρυμμένες ζωντάνεψαν, κάνοντας με να νιώσω κάτι μικρά τσιμπήματα στην καρδιά αλλά προσπάθησα να μην δώσω σημασία.


- Θα θέλατε να σας προσφέρω κάτι μέχρι να τον βρω?


- Όχι ειλικρινά δεν χρειάζεται και σας ευχαριστώ πολύ για το κόπο σας, πραγματικά με έχετε καταϋποχρεώσει.


- Τίποτα μην το συζητάτε., είπε και εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Πόσο διαφορετική ήταν από την αδερφή της, αυτή η κοπέλα είναι τόσο γλυκιά, τόσο ευγενική και φαίνεται αρκετά έξυπνη σε αντίθεση με την αδερφή της.


Καθώς περίμενα να έρθει η κοπέλα, που τώρα που το σκέφτομαι ούτε το όνομα της δεν γνώριζα, κοίταξα τον χώρο γύρω μου, ώσπου η ματιά  μου έπεσε πάνω σε κάτι βιβλία. Πήρα δισταχτικά ένα βιβλίο στο χέρι μου και όπως το άνοιξα διάφορες εικόνες και ορολογίες φυτών άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μου. Όταν ήμουν πιο μικρός ήθελα να ασχοληθώ με την γεωπονική, τα λάτρευα τα φυτά και ακόμα τα λατρεύω αλλά δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που ήθελα, αφού όλα ήταν ήδη προσχεδιασμένα για εμένα.


- Σας αρέσει η γεωπονική, κύριε Κάλλεν?, άκουσα την φωνή της να με ρωτάει και αυτόματα γύρισα προς το μέρος της.


- Ναι πολύ, όταν ήμουν μικρός ήθελα να ασχοληθώ με αυτόν τον κλάδο αλλά οι αριθμοί πήραν την θέση των φυτών, είπα με ένα σαρκαστικό χαμόγελο.


- Με τον τρόπο όπου το λέτε με κάνετε να νιώθω ότι αυτό που σπουδάσατε δεν σας άρεσε τελικά και τόσο πολύ., είπε δισταχτικά..


- Καμιά φορά αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε, τέλος πάντων εσάς σας αρέσει η γεωπονική?, ρώτησα και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι ανοιγόμουν σε ένα ξένο άνθρωπο. Συνήθως είμαι τόσο κλειστός άνθρωπος που δεν εμπιστεύομαι εύκολα του άλλους αλλά αυτή η κοπέλα μου έβγαζε κάτι το διαφορετικό, κάτι που δεν μπορούσα εύκολα να προσδιορίσω.


- Ναι, ήταν πάντα το όνειρο μου., μου επιβεβαίωσε αυτό που είχα ήδη καταλάβει με ένα χαμόγελο να κάνει δειλά την εμφάνιση του στο πρόσωπο της παίρνοντας την ανάσα μου μακριά.


- Είναι ωραίο κάποιος να ακολουθεί το όνειρο του., είπα  κάτω από τον αναστεναγμό μου νοσταλγικά.


- Πράγματι είναι ωραίο να ακολουθείς το όνειρο σου, γιατί μέσα από αυτό νιώθεις ότι ζεις, ότι αναπνέεις  και ξεφεύγεις από οτιδήποτε άσχημο σου επιφέρει η πραγματικότητα., είπε και μια υποψία πόνου διαπέρασε τα μάτια της που με έκανε να σαστίσω και να θέλω να την αγκαλιάσω για να διώξω οτιδήποτε την κάνει να πληγώνεται.


-             Η πραγματικότητα είναι άσχημη, γιατί πρέπει να μας χαλάει το όνειρο, σωστά?, ρώτησα με ένα γλυκό χαμόγελο έτσι ώστε να την κάνω να νιώσει πιο άνετα και ο πόνος να φύγει από αυτά τα υπέροχα μάτια.


-             Όντως, άλλωστε αποδίδεις και καλύτερα γιατί κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Αν και στην δική σας περίπτωση δεν ισχύει αυτό., είπε και ένα αχνό κόκκινο κάλυψε τα μάγουλα της.


-           Γιατί το λέτε αυτό?, ρώτησα ήρεμα και απόλυτα φυσικά, δεν ήθελα με κανένα τρόπο να την φέρω σε δύσκολη θέση.


-            Διότι από ότι ξέρω και από την αδερφή μου και τον πατέρα μου, είσαστε κορυφαίος στην δουλειά σας, είστε ο πιο νέος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και όμως δεν ακολουθήσατε αυτό που θέλατε, αυτό που ήταν το όνειρο σας., είπε ενώ κοιτούσε επίμονα το πάτωμα. Πρέπει να ντρεπόταν πολύ, φαινόταν γενικά κλειστός άνθρωπος και όμως αυτή η αθωότητα της με τρέλαινε, με έστελνε στον έβδομο ουρανό κυριολεχτικά.


-        Υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες όπως είναι οι γονείς και το γεγονός ότι θέλεις να νιώσουν υπερήφανοι για σένα., είπα με απόλυτη ειλικρίνεια.


-        Ναι αλλά δεν ισοπεδώνετε έτσι τα δικά σας όνειρα για χάρη των γονιών σας?, ρώτησε με περισσότερη αυτοπεποίθηση αυτή την φορά.


-        Όταν μπαίνεις στο χορό, πρέπει να χορέψεις και αυτό ακριβώς έκανα, υπάρχουν συνθήκες και καταστάσεις που δεν μπορείς να αλλάξεις., είπα κοιτώντας την κατευθείαν μέσα στα μάτια για να δει την αλήθεια, την δική μου αλήθεια. Τότε ξεροκατάπιε μέσα από την αμηχανία της και μου έτεινε δειλά το φάκελο..


-     Αυτός είναι ο φάκελος σας?


- Ναι αυτός είναι, σας ευχαριστώ πολύ δεσποινίς…


- Μπέλλα, Μπέλλα Σουάν, τόση ώρα μιλάμε και δεν σας συστήθηκα., είπε και ψιλογελάσαμε και οι δύο.


- Δεν πειράζει, και πάλι σας ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη για ταλαιπωρία.


- Μην το συζητάτε, σημασία έχει ότι το βρήκαμε.


- Λοιπόν αντίο σας και χάρηκα πολύ για την γνωριμία.., είπα αν και το συναίσθημα του αποχωρισμού, άρχιζε να με κατακλύζει και δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν ήθελα να φύγω και το έβλεπα και στα δικά της μάτια, ότι δεν της περνούσα αδιάφορος αλλά το καλύτερο και για τους δυο μας αυτή την στιγμή ήταν  να φύγω.


- Και εγώ, αντίο σας και καλό ταξίδι.., είπε με ένα δειλό χαμόγελο.


- Σας ευχαριστώ πολύ., είπα και αφού άνοιξα την πόρτα, έφυγα με ανάμειχτα συναισθήματα να με  κάνουν να θέλω να γυρίσω πίσω αλλά φυσικά δεν το τόλμησα, με τι δικαιολογία άλλωστε;


Από τότε αυτή η κοπέλα δεν έχει βγει από το μυαλό μου. Σε όλο το ταξίδι είχε κατακλύσει κάθε μου σκέψη που απορώ πώς  κατάφερα να κλείσω μια τόσο σοβαρή δουλειά όπως είναι η DEXTER. Τώρα που γύρισα ξανά στην εταιρεία δεν έχω όρεξη για τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να την συναντήσω ξανά. Τι έχω πάθει? Ειλικρινά δεν ξέρω!!


Καθώς καθόμουν και κοιτούσα αόριστα τα χαρτιά που βρίσκονταν μπροστά μου, ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο, κάνοντας με να ξυπνήσω από τον λήθαργο που είχα πέσει.


- Ναι, Ρόζαλι, τι θέλεις?


- Έχει έρθει, ο κύριος Χέιλ, να περάσει?


- Ναι και βέβαια να περάσει., είπα και αμέσως σηκώθηκα να τον υποδεχτώ.


Ο ‘Εμμετ ήταν ο καλύτερος μου φίλος που εδώ και έξι μήνες έλειπε στο εξωτερικό για κάτι επαγγελματικές δουλειές. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί, εκείνος ήταν γυναικάς, του άρεσε να γλεντά την ζωή σε αντίθεση με εμένα που είμαι πιο μονόχνοτος. Ωστόσο όποτε τον χρειάζομαι, είναι πάντα δίπλα μου, όπως και εγώ φυσικά. Ανοίγοντας την πόρτα μπήκε μέσα ο Έμμετ με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.


- Που είσαι ρε Έμμετ?, είπα και αμέσως αγκαλιαστήκαμε..


- Μόλις έφτασα και είπα να έρθω να δω τον κολλητό μου., είπε ευδιάθετος..


- Και καλά έκανες, έλα κάθισε., τον παρότρυνα κάνοντας του χώρο να περάσει για να καθίσει και πήγα και εγώ στην θέση μου.. Θες να σε κεράσω κάτι?


- Ένα καπουτσίνο , αν σου είναι εύκολο...


-             Και το συζητάς , είπα και πήρα αμέσως τηλέφωνο την Ρόζαλι.


- Λοιπόν για πες, πως πήγε η Βοστώνη, τελείωσες από εκεί?


- Όχι που τέτοια τύχη, απλά έχω άδεια και είπα να γυρίσω για λίγο στα πάτρια εδάφη..


- Και πολύ καλά έκανες., είπα και τότε χτύπησε την πόρτα η Ρόζαλι και μπήκε μέσα.


Για ακόμη μια φορά έκανε θριαμβευτική είσοδο για να δείξει τα κάλλη της. Φορούσε μια φούστα μέχρι το γόνατο στενή τονίζοντας τους γλουτούς της και ένα πουκάμισο μπλε με τα κουμπιά να είναι σχεδόν τα μισά ανοιχτά δείχνοντας μας ότι διαθέτει μπούστο .Σε έναν άλλον άντρα ίσως αυτά να του άρεσαν αλλά  εμένα με αηδιάζανε στο έπακρο. Δεν λέω ότι δεν μου αρέσουν οι ωραίες γυναίκες, δεν μου αρέσουν όμως οι προκλητικές, αυτές που κάνουν τα πάντα για να δείξουν ότι διαθέτουν ομορφιά και τίποτα άλλο. Στην ζωή δεν είναι το παν η ομορφιά αλλά και η εξυπνάδα, η γλυκύτητα, τα όμορφα συναισθήματα, η αθωότητα, που εγώ θεωρώ ότι είναι τόσο σημαντικά για την ζωή ενός ανθρώπου.


- Ορίστε ο καφές σας., είπε και το άφησε σκύβοντας έτσι που ο Έμμετ δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της.


- Σε ευχαριστούμε πολύ Ρόζαλι, μπορείς να πηγαίνεις, δεν θα σε χρειαστώ άλλο σήμερα., είπα και με κοίταξε με μια απογοήτευση γιατί ήμουν σίγουρος ότι ήθελε να καθίσει να κρυφακούσει. Ακόμα έχω απορία γιατί την κρατάω!!


- Όπως νομίζετε κύριε Κάλλεν. Καλό βράδυ., είπε και αφού γύρισε επιδεκτικά την πλάτη της προς το μέρος μας, έφυγε αφήνοντας μας επιτέλους μόνους.


- Καλά έτσι, η κοπέλα είναι κουκλάρα., είπε ο Έμμετ θαμπωμένος από τα κάλλη της Ρόζαλι.


- Κουκλάρα μεν, άμυαλη δε.., απάντησα εγώ ειρωνικά.


- Τι να το κάνεις το μυαλό, όταν έχεις ένα τέτοιο κορμί δίπλα σου?


- Αμάν βρε Έμμετ, είπα και εγώ μήπως άλλαζες, αλλά που τέτοια θαύματα., είπα μισογελώντας.


- Μωρέ έχει χάρη που είναι η Τάνια στην μέση αλλιώς θα σου έλεγα εγώ., είπε και μόλις πιάσαμε λαβράκι, δεν μου είχε ξαναμιλήσει ποτέ για την Τάνια.


- Τάνια? Ποια είναι η δεσποινίς που σου έχει πάρει το μυαλό?


- Μια κουκλάρα, ψηλή, κοκκινομάλα και πανέξυπνη..


- Έμμετ είσαι καλά? Εσύ με έξυπνη που τις είχες του πεταματού γιατί θεωρείς ότι κάνουν κακό στην εικόνα σου! , είπα δύσπιστα χωρίς να μπορώ να το πιστέψω ακόμα.


- Ε καλά άνθρωπος είμαι αλλάζω που και που γνώμη, ιδίως αν αξίζει ο λόγος για να το κάνω. Αν την δεις... Απλά δεν υπάρχει…, είπε με έναν ενθουσιασμό..


- Εάν δεν υπάρχει πως θα την δω?, ρώτησα κοροϊδευτικά ενώ στα χείλια μου τρεμόπαιζε ένα χαμόγελο.


- Μμμμ. Όποιος σου είπε ότι είσαι αστείος, απλά δεν ήθελε να σε προσβάλλει, μου ανταπέδωσε και άρχισα να γελάω με την ψυχή μου.. Μου είχε λείψει τόσο πολύ ο Έμμετ και το καλαμπούρι του.


- Άντε βρε φίλε, πολύ χαίρομαι για εσένα., είπα με μια δόση περηφάνιας. Πάντα χαιρόμουν όταν έβλεπα τον κολλητό μου ευτυχισμένο, τον είχα κάτι παραπάνω και από αδερφό και όλο αυτό το διάστημα που έλειπε στην Βοστώνη, ένιωθα πιο μόνος από ποτέ.


- Εσύ καμιά γκομενίτσα παίζει?


- Μπα τίποτα νέκρα., είπα με μια αμφιβολία να υπάρχει ανάμεσα στα λόγια μου..


- Γιατί δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτό.., είπε λες  και είχε διαβάσει την σκέψη μου.


- Βασικά υπάρχει μια κοπέλα που μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον αλλά υπάρχουν πολλά εμπόδια μεταξύ μας., παραδέχτηκα τόσο στον Έμμετ όσο και στον ίδιο μου εαυτό.


- Θα μπορούσα να μάθω ποια είναι τα εμπόδια?, ρώτησε, γιατί ήταν απόλυτα σίγουρος ότι εγώ βρίσκω εμπόδια εκεί που δεν υπάρχουν.


- Πρώτον είναι μόνο 19 χρονών..


- Ε και τι πειράζει, δέκα χρόνια διαφορά έχετε περίπου, σιγά το πράγμα. Και τι έγινε? Πολλά ζευγάρια είναι ακριβώς έτσι, σιγά το πρόβλημα. Άλλο?.., ρώτησε και συνέχισα  αν και ήμουν έτοιμος να το σχολιάσω.


- Έπειτα είναι οι γονείς της, οι οποίοι είναι οικογενειακοί φίλοι μας, δεν ξέρω αν θα το πάρουν καλά που εγώ ένας 28χρονος θα τα φτιάξω με την μικρή τους κόρη, δεν φαίνεται κάπως?


- Μην λες βλακείες, είσαι ακόμα νέος άνθρωπος και πολύ επιτυχημένος στην δουλειά σου, γιατί να μην σε θέλουν?


- Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό και το τρίτο και το σημαντικότερο, δεν ξέρω αν με θέλει η ίδια, είπα με μια απογοήτευση να με κυριεύει. Γενικά νιώθω μια ανασφάλεια, δεν ξέρω αν με θέλει έστω και στο ελάχιστο και αυτό με κάνει να διστάζω να την προσεγγίσω.


- Γιατί δεν το εξακριβώνεις?, ρώτησε με απορία ανοιχτά ο Έμμετ.


- Πως θα γίνει αυτό, θα πάω να την πιάσω και να της πω, με θες? Θες να  τα φτιάξουμε? Σαν να είμαι κανένα σχολιαρόπαιδο?,  τον ρώτησα κοροϊδευτικά.


- Όχι ρε μαλάκα, αν είναι δυνατόν. Πλησίασε την, προσέγγισε την, μάθε τι της αρέσει, κάντε παρέα και το ένα θα φέρει το άλλο. Αν δεις ότι δεν τότε σταματά το, πριν να είναι αργά., μου απάντησε δίνοντας την απάντηση που τόσο καιρό έψαχνα.


Είχε απόλυτο δίκιο ο Έμμετ , πρέπει να την πλησιάσω , να της μιλήσω χωρίς να ντρέπομαι και να φοβάμαι. Είμαι σε μια τέτοια ηλικία που η ντροπή έχει  παραμεριστεί και έχει μετατραπεί σε θάρρος και θα μπορούσα να πω σε θράσος . Την κοπέλα αυτή την ήθελα, γιατί πρέπει να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλο σαν ένας δεκαοκτάχρονος. Ξέρω τι θέλω και αυτή την κοπέλα, την θέλω σαν τρελός και θα κάνω τα πάντα για να την κερδίσω.